Ik ben geen goede schrijfster. Al heb ik dat ooit wel gehoopt. Dat heb ik helemaal losgelaten.
Ik schrijf namelijk wel effectief. Voor mij zit het geluk van het schrijven niet in mooie tekst, maar in hoe het me helpt.
Waar worstel ik keihard mee?
Oh zo veel. En al zo lang. Ik zal het je eerlijk vertellen. Mijn gedachten waren mijn grootste vijand. Een handicap zou ik het bijna willen noemen. Piekeren kan ik als de beste. En ik worstel al twee decennia met een zware angststoornis. Ik ben erg gevoelig en dat voelt vaak als zwakte in plaats van kracht.
Ik heb meer rust gevonden dankzij het schrijven. Therapie schuw ik trouwens ook niet. Maar een schrijfboek is wel een heel veilige plek en altijd voorhanden. Worstelen doe ik nog steeds. Ik val nog steeds. En schrijven laat me weer opstaan.
Wat ik nodig heb en waar ik mezelf mee kan helpen zit soms in de hoek van mindfulness, soms meer in de hoek van cognitieve therapie. Wat hier zo mooi aan is, is dat ik het zelf kan.
Hè, wat een ellende? Nee, hoor. Ik noem het niet voor niets Schrijfgelukjes. Ik vind het niet alleen heerlijk om te schrijven op zich; mijn vulpen die over het papier schuift en het mooie blauw wat de pagina’s vult. Ik voel me ook erg gelukkig als ik het voor elkaar krijg mijn gedachten onder controle te krijgen. Of als ik tot een goed inzicht kom: dan kan ik hieperdepiep zijn als een blij kind.
Oh ja. Schrijven maakt mij zelfs intens gelukkig. Als enorme introvert trek ik mij heel graag terug.
There is nothing better than staying home, eating snacks and minding your own business.
Precies dat. En dan met mijn schrijfboek op schoot. Een potje thee en chocola met hazelnootjes. Ik heb het huismussen tot sport verheven.
Dit kan natuurlijk niet altijd… Eigenlijk bijna nooit! Want mijn gezin van 6 vraagt wel wat aandacht. Mijn gezin is mijn grote liefde. Hoe zeg ik hier verder wat over zonder in clichés te vervallen? Laat maar, dat lukt niet.
Ik ben moeder van drie boys (16, 12, 2) en van een meisje (1). En juist die twee kleinsten leren mij om te genieten van de kleine dingen. Dat heb ik tot kunst verheven. De kleine dingen zijn de grote dingen, zonder twijfel. Had ik toen de pubers klein waren nog een altijd lichte aanwezige onrust in mijn hoofd, nu ben ik in een flow als we diertjes voeren op de kinderboerderij en onderweg bij ieder paardenbloemetje even stoppen.
Het komt denk ik doordat ik al heb kunnen ervaren hoe snel je kind ineens 16 is en je vrijdagnacht wakker ligt totdat je de deur in het slot hoort vallen en je het pubergeslenter naar de koelkast hoort. Terwijl je gisteren nog samen met hem voor het eerst de eendjes ging voeren op z’n blauwe fietsje met ziewieltjes.
Die kleine dingen dus, die zorgen voor mijn geluksgevoel. En dat is onlosmakelijk verbonden met hoe ik over dingen denk. Daar zit de kracht: in je mindset.
Wat ga ik je leren? Hoe je je gedachten vóór je kunt laten werken, en niet tegen je.
